Ik wil mijn klauwen in mijn borst slaan. Het vel van mijn ribben scheuren. Om vervolgens die naakte witte staven te breken en verpulveren. Mijn nagels raken mijn longen, ademen gaat moeilijker. Eindelijk komt de pijn van mijn lichaam overeen met die in mijn ziel.
Bijna teder ruk ik het warm en kloppend hart uit mijn borst. De kern van alle pijn hou ik in mijn handen. Liefde stroomt, in dikke rode banen, over mijn polsen. Mijn nagels glimmen van het rode bloed dat langzamerhand de ruimte in mijn ogen rood kleurt.
Een voor een, trek ik de bloedvaten los, de laatste strengen die mijn hart met mij verbinden. Het leven stroomt uit mij weg. De pijn doordrenkt het tapijt.
En de lucht die mijn aderen vult is zwaar van verlossing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten